Σπέσιαλ Ολύμπικς

Καλησπέρα, καλησπέρα. Καιρό είχατε να διαβάσετε κάποια νέα ανάρτηση. Πραγματικά , δεν το ήθελα αλλά πιστέψτε με ο χρόνος γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνα περιορισμένος. Θα μου πείτε δεν έβρισκες μια ώρα να γράψεις πέντε δέκα χαζομάρες να γεμίσεις λίγο τον ήδη συρρικνωμένο σαν λιωμένη μπανανόφλουδα ελεύθερο χρόνο σου; Και απαντώ όχι δεν είναι έτσι. Ο μοναδικός λόγος για αυτή τη δίμηνη αποχή είναι το γεγονός ότι τα θέματα που τριγυρνούσαν στο μυαλό μου σαν νετρόνια φορτισμένα τα θεωρούσα ασήμαντα... Ειδικά μετά τις εκλογές της κατά τα άλλα σύγχρονης με δυτικοανατολικούς προσανατολισμούς Ελλαδίτσας (έτσι την κατάντησαν), η θεματολογία που μπορεί να αναπτυχθεί δεν βρίθει και ιδιαίτερης αναφοράς. Οι συμβάσεις ανταλλαγής κινδύνων αθέτησης (σι-ντι-ες) της Γκρίς με τους εξευρωπαϊστεί συνεχίζουν να μας πυροβολούν και να μας τρομοκρατούν. Οι καναλάρχες πλέον περιμένουν στη γωνία στημένοι. Μα καλά θα μου πείτε εσείς τώρα, αυτό δεν έκαναν μια ζωή; Ναι αλλά με μια διαφορά. Τώρα εκδηλώνονται. Μα από πού το κατάλαβα αυτό; Να τώρα έχουν φορέσει τις επίσημες στολές τους, ξέρετε αυτές που φορούσε η πάλαι ποτέ μεσαία ελληνική τάξη σε κάνα μνημόσυνο της Κυριακές. Αισίως στα είκοσι εφτά μου μπορώ και κατανοώ τον δόλο με τον οποίο οι αλλόθρησκοι επιχειρούν να καπηλευτούν ότι μας απέμεινε.

Η παιδεία χωλαίνει, η υγεία κουτσαίνει, η πίστη προδίδεται, οι σχέσεις δοκιμάζονται σαν τα σπρεντ τεστς και μέσα σε όλο αυτό το γενικευμένο κλήμα ο κόσμος κουκουλώνεται σιγά σιγά ολόκληρος μέσα στο σεντόνι... Θα μου πείτε τι να κάνει και ο κοσμάκης... Να εγερθεί. Αυτό να κάνει. Αφήστε που και αυτό έγινε ξαφνικά μαστ. Τέλος πάντων οι λάτρες του ηγετικού ρόλου και σχεδιασμού-ένας από αυτούς είμαι και εγώ- θα πρέπει να καταλάβουν ότι η ηγεσία δεν συνίσταται μόνο στην πρωτιά, δηλαδή στο ποιος θα γίνει ήρωας. Αυτά έχουν γίνει χαλκομανία, έχουν ανατραπεί. Όταν οι Φαγιόλ και Τέιλορ σηματοδοτούσαν τη σύγχρονη διοικητική επιστήμη δεν είχαν προσδιορίσει στα μοντέλα τους τις προσαυξήσεις δηλαδή όλους τους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν αυτά τα στερεότυπα. Το να πείθεις δηλαδή τους ανθρώπους να συμβάλλουν στην επίτευξη των στόχων που εσύ σαν ηγέτης έχεις επιλέξει, το να μετατρέπεις τη δυνατότητα σε πραγματικότητα, το να δημιουργείς ένα ιδανικό  περιβάλλον ζωής όπου η προσέλκυση και η ενθάρρυνση θα έχουν σαν απώτερο σκοπό μια αόρατη ανταμοιβή, δεν "πατάνε" πάνω σε όλα τα καθεστώτα και δυστυχώς δεν έχουν δυνατότητες ύπαρξης και στη Γκρις.

Η μάνα μου, μου έλεγε παλιότερα για κάποιους που υπήρχαν, γλεντούσαν και καρπώνονταν τα μονοπωλιακά καθεστώτα ότι αυτοί έχουν το μαχαίρι, αυτοί και το καρπούζι. Και χωρίς να μπορώ να κατανοήσω την έννοια του εν λόγω ρητού, σκεφτόμουν πάντα μέσα μου: Μα καλά δε θα σαπίσει ποτέ αυτό το καρπούζι; Πώς γίνεται να υπάρχει εκεί χειμώνα-καλοκαίρι. Το ξέρω σας ακούγεται ωραίο και εύστοχο αλλά μην ξεχνάτε ότι ήμουν απλά ένα παιδί. Ένα παιδί που το όνειρό του δύσκολα συναντιόταν σε άλλα παιδιά της ηλικίας του ανά τον κόσμο. Ναι το όνειρό μου ήταν, είναι και θα είναι η δημιουργία της οικονομίας του Ροβινσόνα Κρούσου. Αυτού που ότι παρήγαγε, κατανάλωνε. Αυτού που ακόμα και οι διαφημίσεις να υπήρχαν δεν θα του δημιουργούταν μέσα του οι ανάγκες για περαιτέρω κατανάλωση. Το ξέρω, για να μπορείς να καταφέρεις αυτό το κάθε σπίτι θα πρέπει να γίνει κράτος. Πράγμα που σημαίνει επιστροφή στην εποχή των Νεάντερνταλ!

Με τα υπάρχοντα δεδομένα, τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Είμαστε ήδη στο τούνελ με τελικιασμένα τα κοντέρ και τα φώτα στο αυτοκίνητό μας τρεμοσβήνουν λόγω χαμηλής μπαταρίας. Το τούνελ είναι βαθύ και κανένας δεν σου εγγυάται αν στο τέλος είναι ο παράδεισος ή η κόλαση για τις ζωές μας. Έχω κουραστεί να αναλύω τα δεδομένα. Άλλοι μιλάνε για επανάσταση, άλλοι για καταδίκη των προδοτών εις θάνατο... Δεν ξέρω αν αυτά είναι όμως και πάλι εφικτά. Δεν γίνεται το πονάει χέρι, κόβω χέρι. Το να πας καταρχάς στη μάχη με τα ξύλινα σπαθιά δεν σημαίνει ότι θα την κερδίσεις. Και ας ξέρουμε ότι οι Έλληνες πάντα κερδίζουμε. Είναι σαν την εκκλησία που λέει ότι για να απολαύσεις τη ζωή την αιώνια θα πρέπει πρώτα να φτιάξεις την ψυχή σου, είναι σαν τις φυλακές που λένε ότι για να βγεις πρέπει πρώτα να ζήσεις την κόλαση. Είναι σαν και μένα που δεν εφησυχάζομε ποτέ. Η ξαστεριά του Νίκου του Ξυλούρη απέχει μερόνυχτα μακριά και αυτή η μουντίλα που έχει σκεπάσει τα πρόσωπά μας ως άλλη ρύπανση δεν λέει να φύγει.

Απ' την άλλη τα αγγλάκια που βλέπω στη τιβι, θα πρέπει να μάθουν ότι τα ολυμπιακά ιδεώδη τελικά δεν μεταλαμπαδεύονται τόσο εύκολα. Οι "Βίκινγκς" εξάλλου έχουν αποδείξει ότι ήταν ένας αλλοπρόσαλλος λαός που τη μια μέρα ήταν με αυτούς, την άλλη με τους άλλους. Καλές και οι θεωριτικούρες αλλά από τηγανίτα θα μου πείτε, τίποτα ε; Ε όχι δα! Τόσα εφόδια σας έδωσα. Αυτά που μπορούσα τουλάχιστον. Από δώ και πέρα ο καθείς ας φτιάξει το εγώ του και μετά όλοι σαν σύνολο θα αποτελέσουμε την πολυπόθητη δύναμη. Είπαμε και το έχουμε ξαναπεί, ηθική και μάνατζμεντ πάνε πακέτο. Αυτά προς το παρόν και έπεται και συνέχεια. Α! μη ξεχάσω. Μην πάει κανείς στο Λονδίνο αυτές τις μέρες. Όχι φυσικά για μποϊκοτάζ (δεν ενδιαφέρομαι καν γι' αυτό). Ο λόγος είναι άλλος και θα ενημερωθείτε πριν από μένα σίγουρα μέσα από τους δέκτες σας.

Φιλικούς χαιρετισμούς με υπερηφάνεια και πείσμα! Δε σας ξεχνάω, απλά κάνω λίγη υπομονή.  Γεια και πάντα χαρά. Ντυθείτε στα λευκά.-

Ελέκσιονς

                   Γεια και χαρά. Η χαρά εύχομαι να έρθει στα πρόσωπά μας από δευτέρα που λέει και ο αοιδός Πάνος Κιάλλος. Παρατηρούσα όλην αυτή την περίοδο τα πρόσωπα του λαουτζίκου. Ε, λοιπόν δεν είχα ποτέ ξαναματαδεί τόσο λαμπερά πρόσωπα, πρόσωπα που φαίνεται ότι περιμένουν την εκδίκησή τους. Ας όψεται το ότι αναρτώ σε ένα φιλελεύθερο, αποστασιοποιημένο και ανεξάρτητο μπλόγκ αλλιώς θα τους είχα στείλει όλους προ πολλού στον έξω από δώ... Η μόνη εικόνα άσχημη ομολογώ που μου έρχεται στο νου είναι αυτή των παλιών κομματόσκυλων και των 2 κομμάτων ανεξαιρέτως. Αισχροί, γλοιώδεις και ανεπιθύμητοι ψευτοδιανοούμενοι γραβατάκηδες με ούτε ένα πραγματικό ένσημο στο βιογραφικό τους, έλυναν και έδεναν ως προϊστάμενοι άκουσον άκουσον πολιτικών γραφείων διορίζοντας τον λαουτζίκο, που και αυτός με τη σειρά του έτρωγε....μισό κιλό ψωμί την ημέρα. Βέβαια, θα μου πείτε, υπήρχαν και άλλοι που έτρωγαν και 10 κιλά την ημέρα. Και θα σας απαντήσω ότι υπήρχαν ακόμα άλλοι οι οποίοι έφτιαχναν φούρνους και άλεθαν το αλεύρι χωρίς καν να αξίζουν. Αν προσέξεις ακόμα και σήμερα, οι ελάχιστοι εναπομείναντες που είναι πλέον δακτυλοδεικτούμενοι, υπεισέρχονται σε έναν αιώνιο πόλεμο, μία διαμάχη δίχως νικητή-ηττημένο.

               Μία διαμάχη που γίνεται για το θεαθήναι. Ποιός έκλεψε πιο λίγο... Ποιός είναι πιο ικανός..... Ποιός πείθει ποιο πολύ. Μία πειθώ που σήμερα έχει χάσει την παλιά της αίγλη πολύ απλά γιατί σήμερα γνωρίζεις εξ' αρχής ότι δεν είναι έτσι, ότι είναι αλλιώς και αυτό δεν αλλάζει εμπεριστατωμένα. Η μόνη στήριξη που μας απέμεινε, είναι αυτή των φίλων μας, των αντιμνημονιακών. Είναι ένα ημίμετρο κατ' εμέ που όμως τούτη τη βδομάδα μοιάζει να κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος και να είναι χρήσιμη όσο ποτέ. Και λέω ημίμετρα γιατί δεν είμαι σίγουρος ακόμα εάν μια θεωρητικά ανανεωτική/ριζική όπως θέλετε πείτε την, αλλαγή, δύναται να είναι η αφορμή για την πραγματική διέξοδο σε σχέση με κάποια θεωρητικά πάλι (μην παρεξηγηθώ), αλλαγή στα καθεστώτα. 

           Πάντως ακόμα και τώρα στα δύσκολα βλέπεις τις χρυσοκοστολογούμενες διαφημίσεις τους να ποζάρουν καθημερινά. Αλλά με την ίδια ευκολία που μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις τους ψηφοφόρους τους, μπορείς να κατανοήσεις το μάρκετινγκ στον προεκλογικό τους αγώνα.....

Είπαμε, ηθική και μάνατζμεντ.......

           Υ.Γ. Όσοι δεν χορταίνουν ακόμα ύπνο και δεν προλαβαίνουν να ξυπνήσουν έως την Κυριακή στις 18:59, να μην στεναχωριούνται. Να ξέρουν απλά ότι θα είναι το τελευταίο τους "χουζούρεμα"….

Φόβος

   Γεια σας, γεια σας. Καθόμουν και σκεφτόμουν τις προάλλες πόσο αποχαυνωμένος έχει καταντήσει να είναι ο περίγυρός μας. Ξέρετε, αποχαύνωση για μένα είναι το να μην μπορείς να σταθείς όρθιος και να λυγίζεις και να λυγίζεις με τέτοιο καθοδικό τρόπο, που να δημιουργείς στον εαυτό σου την εντύπωση ότι είσαι άχρηστος και ανίδεος. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Στο μπλογκ μου δεν έχουν θέση οι πολιτικές αναφορές σε πρόσωπα ή και καταστάσεις. Επίσης, πρωταρχικός σκοπός της δημιουργίας του μπλογκ δεν είναι η δημαγωγία, χειραγώγηση, ή όπως αλλιώς το καταλαβαίνετε τέλος πάντων. Είμαι θηρευτής της βούλησης και της ελευθερίας κινήσεων, πράγμα που έχετε καταλάβει και από την προηγούμενη χρονολογικά ανάρτηση. Οπότε έχοντας τον παράγοντα άνθρωπο και πάλι στα υψηλότερα κλιμάκια της ιδεολογικού στερεώματος θα προσπαθήσω να αναδείξω, πώς πρέπει να μην δρούμε, κατ΄ εμέ πάντα.

   Ακούω εδώ και καιρό για ανεργία, για βιοπάλη, για δυσκολία στην ανεύρεση του μεροκάματου, του άρτου του επιουσίου, για στάσεις πληρωμών, για μειώσεις μισθών και συντάξεων, για εξευτελιστικές καταστάσεις. Ξέρετε τί δεν ακούω; Το μόνο που δεν ακούω είναι το πόσο μαθαίνει να σκληραίνει ο κοσμάκης μέσα από όλα αυτά. Το πόση δύναμη βάζει για να σηκώσει το κεφάλι του και να αναρωτηθεί μέσα του: "Καλά τόσο ηλίθιοι είναι;" και να συνεχίσει τον μονόλογο: "Μόνο τόσο μπορούν;". 

     Ο μέσος άνθρωπος αναζητά τις ευθύνες και λειτουργεί με βάση τα ένστικτα, όπως γνωρίζουν πολλοί απ' αυτούς που ασχολούνται με τη Διοίκηση και τις ανθρώπινες θεωρίες περί του μάνατζμεντ και σύμφωνα πάντα με τη θεωρία Ψ, η οποία εκτός των άλλων αναφέρει πως η σωματική και διανοητική προσπάθεια για την εκτέλεση μιας αμειβόμενης εργασίας μπορεί να είναι για τους ανθρώπους εξίσου ευπρόσδεκτη και ικανοποιητική δραστηριότητα όπως για την ψυχαγωγία, το παιχνίδι και η εθελοντική εργασία.

      Συμφωνώ, ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Η αξιοπρέπεια του καθένα μας δεν έχει φτάσει σε αυτά τα χαμηλά επίπεδα που έχουν σχεδιαστεί εδώ και δεκαετίες να φτάσει. Ξέρετε πού δεν συμφωνώ με εμάς τους πολίτες μιας δημοκρατικής κατά τα άλλα χώρας; Στην ανυπακοή της σιωπής και της χαζομάρας. Στο ότι ακόμα και τώρα δεν έχουμε καταλάβει ποιόν πρέπει να κερδίσουμε. Μου θυμίζει τον άλλον που έβριζε μια μέρα καθώς προχωρούσα στο δρόμο το θεό γιατί έβρεχε και δεν είχε σκεπασμένο πάγκο του στη λαϊκή αγορά. Και κοίταξα προς στιγμήν τον ουρανό νομίζοντας και εγώ με τη σειρά μου ότι θα Τον δώ... Συμφωνώ, αυτός είναι ο άρχων όλων αλλά τα φυσικά φαινόμενα ακόμα και οι καταστροφές έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτόν τον λόγο λοιπόν θα πρέπει να αναζητήσουμε και εμείς με τη σειρά μας, όχι όμως ο καθένας ξεχωριστά να κάνει άστοχες και άκυρες περισυλλογές. Να γίνει κύμα αφρισμένο, να γίνει θεριό ανήμερο όλο το κοινωνικό σύστημα.

       Να μην επιτρέψουμε στις άγκυρες που έχουν ρίξει να βυθιστούν κι άλλο στο κουφάρι μας. Είπαμε και πάλι: "Ηθική και μάνατζμεντ". Εσείς, μην υπολογίζετε τον παράγοντά μας και τη συνιστώσα μας στις αιτίες ύπαρξής σας και θα τα πούμε. Από κοντά! Η αρχή του τέλους όλων των πραγμάτων έχει σχεδιαστεί όχι από ανθρώπινο χέρι αλλά από θεϊκό και η εβδομάδα των παθών είναι μία προοικονομία του τι θα ακολουθήσει στην μετά 2012 εποχή. Καλό Πάσχα να περάσουμε όλοι, με την καρδιά και το μυαλό ορθάνοιχτα!

Γεγονός

     

     Οι νέες τεχνολογίες το επιτάσσουν, οι άνθρωποι το αναζητούν μέσα από εκατομμύρια κλικ του ποντικιού τους κάθε μέρα, παντού. Έτσι λοιπόν αναπόφευκτη είναι και η δημιουργία του προσωπικού μου Blog που θα αναφέρει - πού και πού την ψυχοκοινωνική μου κατάσταση (το πώς νιώθω όπου και αν είμαι).

      Δεν θα προσπαθήσω να το κρύψω αλλά είμαι λάτρης του καλού, της προσπάθειας και μόνο, των στιγμών, των αναμνήσεων των θυμισών άσχετα με το γεγονός ότι δεν ενθουσιάζομαι ή συγκινούμαι εύκολα. Μία άλλη αφορμή για την δημιουργική αυτή ενασχόληση αποτέλεσε και η πρόσφατη αποφοίτησή μου από το ΤΕΙ των Ιονίων Νήσων και ειδικότερα από τη Διοίκηση των Επιχειρήσεων. Και η τελευταία πιο συγκεκριμένα, αποτέλεσε το εφαλτήριο για την καριέρα που ονειρευόμουν πως θα κάνω και όχι αυτή που πιθανόν να έχω. Από τις λυκειακές ακόμη αίθουσες αγωνιούσα να σπουδάσω σε ένα τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων και αυτή η λαγνεία ήταν εσωτερική. Είμαι ευγνώμων στον εαυτό μου και περήφανος για το γεγονός ότι τελικά αποφοίτησα σε μία σχολή - βάζοντάς την  σε πρώτη προτίμηση - με το κύρος και τις προοπτικές που μόνο οι ανόητοι δεν μπορούν να διανοηθούν μία μάρκα (μπράντ) σαν και αυτή. Παράλληλα είμαι υποχρεωμένος να ευχαριστήσω - όχι το σύστημα γιατί σπάνια με ενδιέφερε και δεν θα κάτσω στον κόπο να ασχοληθώ μαζί του, τουλάχιστον σήμερα- αλλά τον φορέα. Ξέρετε, φορέας δεν είναι μόνο οι καρεκλοκένταυροι μιας απομονωμένης διοίκησης ή τα ψαράκια - γατάκια που είναι και επίκαιρο - με κεφαλή ελεφάντου. Φορέας για μένα προσωπικά είναι το ανθρώπινο δυναμικό εκείνο που ματώνει καθημερινά για τη δημιουργία του εύφορου κλίματος που σαν απώτερο σκοπό έχει τη μεταφορά όχι μόνο των γνώσεων αλλά και των ανθρώπινων σχέσεων, χρησιμοποιώντας τη σωστή ανατροφοδότηση (φίτμπακ) κάτι που σχεδόν οι περισσότεροι ξεχνάμε σήμερα μάλλον κακώς. Η ομοιογένεια του αδύναμου φορέα δύναται να είναι τέτοια που υπό περιπτώσεις να υπερβαίνει σε λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα την απρόσωπη και απρόσκοπτη μάθηση με τις λεγόμενες "σύριγγες". Μία τέτοια καλή σχέση απέκτησα με πολλούς ανθρώπους (διδακτικό προσωπικό, συμφοιτητές, κ.α.). Αυτούς τους μεγάλους μικρούς αφανής ήρωες, τους πανταχού παρόντες. Έτσι, μην  ξεχνώντας το ποιός είμαι, από πού ξεκίνησα και πού πάω, ήδη λέω στον εαυτό μου  ότι μπορώ πλέον να κατανοήσω τη λειτουργία του εγκεφάλου στο κομμάτι της αξιολόγησης. Υπήρχε ένας άνθρωπος ιδιαίτερος μέσα σε όλα αυτά τα του ΤΕΙ. Πολλοί θα καταλάβετε για ποιόν το αναφέρω, λίγοι έως ελάχιστοι θα κατανοήσετε το γιατί. Ήταν πρόθυμος και διαθέσιμος πάντα, τουλάχιστον από το τέλος του 2004 έως το 2008 που εγώ τον έζησα από κοντά. Η σχέση μας ξεκίνησε με μία συνάρτηση στην οικονομετρία πέρασε από πολλούς ακόμη κανόνες (βλέπε καθαρές ταμειακές ροές) και κατέληξε σε κανόνες αβεβαιότητας, κρίσιμων συνθηκών των επενδύσεων με ρίσκο. Νόμιζε πως ήταν μόνος, πάλευε κάθε μέρα για το καλύτερο προσπαθώντας παράλληλα να τιθασεύσει τα νεανικά μυαλά μας. Το κατέφερε τελικά το 2012 όταν πραγματοποιήθηκε και η ορκωμοσία μας. Όμως ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ μόνος. Τώρα καταλαβαίνω αυτό που έγραψε κάπου ότι μας ευχαριστεί. Όχι εμείς σε ευχαριστούμε διδάσκαλε μεγάλε - μικρέ (ηλικιακά). Ήσουν και είσαι αναρίθμητος και σπάνιος άνθρωπος. Με φόντα να γίνεις ακόμη πιο σοφός (ξεκαθαρίζω: δεν προσπαθώ να εκμαιεύσω τίποτα, πήρα το πτυχίο μου, δεν παίρνω ποσοστά, τα λέω γιατί τα νιώθω). Και ήταν ο τελευταίος άνθρωπος με τον οποίο φωτογραφήθηκα στο χώρο του ΤΕΙ μετά το πέρας της ορκωμοσίας. Άσχετα εάν συναντηθήκαμε τυχαία λίγο πριν αποχωρίσει ο καθένας μας φορώντας τα καλά πουκάμισα για τον καφέ της χαράς και της απόλαυσης ένεκα της ημέρας. Μόνο τυχαία φωτογραφία και συνάντηση δεν ήταν για μένα. Ήταν καθαρά ο μόνος καθηγητής που "συμπάθησα" όπως λέγαμε τότε στην αρχή όντας νέοι ακόμα φοιτητές. ΤΩΡΑ καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Γιατί ήταν αυτός που ήταν.

      Συνεχίζοντας, γνώσεις δεν είναι το να μπορείς να μάθεις κάτι απ' έξω και να μπορείς να το αναπαράγεις μετά από 10-20-50 χρόνια. Σίγουρα αν το αφήσεις, σε άφησε. Γνώσεις είναι το να μπορείς να διαχειριστείς αυτά που πραγματικά έμαθες, να τα απομονώνεις και να τα διαχειρίζεσαι σωστά στην καθημερινότητά σου, να να είσαι υπομονετικός και ολιγαρκής να σέβεσαι και να εκτιμάς. Να μάθεις να σκέφτεσαι πώς το ένα να το κάνεις δύο, ευχαριστώντας και εσένα αλλά και το περιβάλλον γύρω σου. Να είσαι πάνω απ' όλα Άνθρωπος άσχετα με το γεγονός ότι οι νέες και πιο πρόσφορες σε έδαφος θεωρίες του μάνατζμεντ δίνουν έμφαση στα σκέτα νούμερα και στις καμπύλες που τέμνονται από τη γραμμή κέρδους δημιουργώντας γωνίες 45 μοιρών. Έτσι ήμουν και έτσι θα παραμείνω. Πιστός στη θεωρία που έχει τον ανθρώπινο παράγοντα πάνω απ' όλα. Δυστυχώς το πολιτικο-κυβερνητικό σχέδιο μας, μας βάζει στη λογική του να μη το σκεφτούμε, όμως μπορούμε παραμερίζοντας όλα τα άσχημα και χρησιμοποιώντας το ένα εκατοστό του εγκεφάλου μας να καταλάβουμε πάρα πολύ καλά, (γιατί τί να το κάνω κύριοι που φτιάχνετε το άι φόν και το κάθε βιομηχανικό προϊόν της δευτερογενούς παραγωγικής διαδικασίας, όταν θυσιάζετε τα στελέχη και δη το εργατικό σας προσωπικό στο βωμό του κέρδους ωθώντας τους σε αυτοκτονίες προκειμένου να αποκτάτε μερίδια αγοράς - στην πανάκριβη σίγουρα πίττας σας). Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι αντιτεχνολογικός, είμαι όμως λίγο πολύ δύσπιστος. Αυτά για αρχή, ας μην κουραστούμε από τώρα μόνο σε λόγια.-