Σπέσιαλ Ολύμπικς

Καλησπέρα, καλησπέρα. Καιρό είχατε να διαβάσετε κάποια νέα ανάρτηση. Πραγματικά , δεν το ήθελα αλλά πιστέψτε με ο χρόνος γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνα περιορισμένος. Θα μου πείτε δεν έβρισκες μια ώρα να γράψεις πέντε δέκα χαζομάρες να γεμίσεις λίγο τον ήδη συρρικνωμένο σαν λιωμένη μπανανόφλουδα ελεύθερο χρόνο σου; Και απαντώ όχι δεν είναι έτσι. Ο μοναδικός λόγος για αυτή τη δίμηνη αποχή είναι το γεγονός ότι τα θέματα που τριγυρνούσαν στο μυαλό μου σαν νετρόνια φορτισμένα τα θεωρούσα ασήμαντα... Ειδικά μετά τις εκλογές της κατά τα άλλα σύγχρονης με δυτικοανατολικούς προσανατολισμούς Ελλαδίτσας (έτσι την κατάντησαν), η θεματολογία που μπορεί να αναπτυχθεί δεν βρίθει και ιδιαίτερης αναφοράς. Οι συμβάσεις ανταλλαγής κινδύνων αθέτησης (σι-ντι-ες) της Γκρίς με τους εξευρωπαϊστεί συνεχίζουν να μας πυροβολούν και να μας τρομοκρατούν. Οι καναλάρχες πλέον περιμένουν στη γωνία στημένοι. Μα καλά θα μου πείτε εσείς τώρα, αυτό δεν έκαναν μια ζωή; Ναι αλλά με μια διαφορά. Τώρα εκδηλώνονται. Μα από πού το κατάλαβα αυτό; Να τώρα έχουν φορέσει τις επίσημες στολές τους, ξέρετε αυτές που φορούσε η πάλαι ποτέ μεσαία ελληνική τάξη σε κάνα μνημόσυνο της Κυριακές. Αισίως στα είκοσι εφτά μου μπορώ και κατανοώ τον δόλο με τον οποίο οι αλλόθρησκοι επιχειρούν να καπηλευτούν ότι μας απέμεινε.

Η παιδεία χωλαίνει, η υγεία κουτσαίνει, η πίστη προδίδεται, οι σχέσεις δοκιμάζονται σαν τα σπρεντ τεστς και μέσα σε όλο αυτό το γενικευμένο κλήμα ο κόσμος κουκουλώνεται σιγά σιγά ολόκληρος μέσα στο σεντόνι... Θα μου πείτε τι να κάνει και ο κοσμάκης... Να εγερθεί. Αυτό να κάνει. Αφήστε που και αυτό έγινε ξαφνικά μαστ. Τέλος πάντων οι λάτρες του ηγετικού ρόλου και σχεδιασμού-ένας από αυτούς είμαι και εγώ- θα πρέπει να καταλάβουν ότι η ηγεσία δεν συνίσταται μόνο στην πρωτιά, δηλαδή στο ποιος θα γίνει ήρωας. Αυτά έχουν γίνει χαλκομανία, έχουν ανατραπεί. Όταν οι Φαγιόλ και Τέιλορ σηματοδοτούσαν τη σύγχρονη διοικητική επιστήμη δεν είχαν προσδιορίσει στα μοντέλα τους τις προσαυξήσεις δηλαδή όλους τους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν αυτά τα στερεότυπα. Το να πείθεις δηλαδή τους ανθρώπους να συμβάλλουν στην επίτευξη των στόχων που εσύ σαν ηγέτης έχεις επιλέξει, το να μετατρέπεις τη δυνατότητα σε πραγματικότητα, το να δημιουργείς ένα ιδανικό  περιβάλλον ζωής όπου η προσέλκυση και η ενθάρρυνση θα έχουν σαν απώτερο σκοπό μια αόρατη ανταμοιβή, δεν "πατάνε" πάνω σε όλα τα καθεστώτα και δυστυχώς δεν έχουν δυνατότητες ύπαρξης και στη Γκρις.

Η μάνα μου, μου έλεγε παλιότερα για κάποιους που υπήρχαν, γλεντούσαν και καρπώνονταν τα μονοπωλιακά καθεστώτα ότι αυτοί έχουν το μαχαίρι, αυτοί και το καρπούζι. Και χωρίς να μπορώ να κατανοήσω την έννοια του εν λόγω ρητού, σκεφτόμουν πάντα μέσα μου: Μα καλά δε θα σαπίσει ποτέ αυτό το καρπούζι; Πώς γίνεται να υπάρχει εκεί χειμώνα-καλοκαίρι. Το ξέρω σας ακούγεται ωραίο και εύστοχο αλλά μην ξεχνάτε ότι ήμουν απλά ένα παιδί. Ένα παιδί που το όνειρό του δύσκολα συναντιόταν σε άλλα παιδιά της ηλικίας του ανά τον κόσμο. Ναι το όνειρό μου ήταν, είναι και θα είναι η δημιουργία της οικονομίας του Ροβινσόνα Κρούσου. Αυτού που ότι παρήγαγε, κατανάλωνε. Αυτού που ακόμα και οι διαφημίσεις να υπήρχαν δεν θα του δημιουργούταν μέσα του οι ανάγκες για περαιτέρω κατανάλωση. Το ξέρω, για να μπορείς να καταφέρεις αυτό το κάθε σπίτι θα πρέπει να γίνει κράτος. Πράγμα που σημαίνει επιστροφή στην εποχή των Νεάντερνταλ!

Με τα υπάρχοντα δεδομένα, τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Είμαστε ήδη στο τούνελ με τελικιασμένα τα κοντέρ και τα φώτα στο αυτοκίνητό μας τρεμοσβήνουν λόγω χαμηλής μπαταρίας. Το τούνελ είναι βαθύ και κανένας δεν σου εγγυάται αν στο τέλος είναι ο παράδεισος ή η κόλαση για τις ζωές μας. Έχω κουραστεί να αναλύω τα δεδομένα. Άλλοι μιλάνε για επανάσταση, άλλοι για καταδίκη των προδοτών εις θάνατο... Δεν ξέρω αν αυτά είναι όμως και πάλι εφικτά. Δεν γίνεται το πονάει χέρι, κόβω χέρι. Το να πας καταρχάς στη μάχη με τα ξύλινα σπαθιά δεν σημαίνει ότι θα την κερδίσεις. Και ας ξέρουμε ότι οι Έλληνες πάντα κερδίζουμε. Είναι σαν την εκκλησία που λέει ότι για να απολαύσεις τη ζωή την αιώνια θα πρέπει πρώτα να φτιάξεις την ψυχή σου, είναι σαν τις φυλακές που λένε ότι για να βγεις πρέπει πρώτα να ζήσεις την κόλαση. Είναι σαν και μένα που δεν εφησυχάζομε ποτέ. Η ξαστεριά του Νίκου του Ξυλούρη απέχει μερόνυχτα μακριά και αυτή η μουντίλα που έχει σκεπάσει τα πρόσωπά μας ως άλλη ρύπανση δεν λέει να φύγει.

Απ' την άλλη τα αγγλάκια που βλέπω στη τιβι, θα πρέπει να μάθουν ότι τα ολυμπιακά ιδεώδη τελικά δεν μεταλαμπαδεύονται τόσο εύκολα. Οι "Βίκινγκς" εξάλλου έχουν αποδείξει ότι ήταν ένας αλλοπρόσαλλος λαός που τη μια μέρα ήταν με αυτούς, την άλλη με τους άλλους. Καλές και οι θεωριτικούρες αλλά από τηγανίτα θα μου πείτε, τίποτα ε; Ε όχι δα! Τόσα εφόδια σας έδωσα. Αυτά που μπορούσα τουλάχιστον. Από δώ και πέρα ο καθείς ας φτιάξει το εγώ του και μετά όλοι σαν σύνολο θα αποτελέσουμε την πολυπόθητη δύναμη. Είπαμε και το έχουμε ξαναπεί, ηθική και μάνατζμεντ πάνε πακέτο. Αυτά προς το παρόν και έπεται και συνέχεια. Α! μη ξεχάσω. Μην πάει κανείς στο Λονδίνο αυτές τις μέρες. Όχι φυσικά για μποϊκοτάζ (δεν ενδιαφέρομαι καν γι' αυτό). Ο λόγος είναι άλλος και θα ενημερωθείτε πριν από μένα σίγουρα μέσα από τους δέκτες σας.

Φιλικούς χαιρετισμούς με υπερηφάνεια και πείσμα! Δε σας ξεχνάω, απλά κάνω λίγη υπομονή.  Γεια και πάντα χαρά. Ντυθείτε στα λευκά.-